Речь Михаила Саакашвили на Генеральной ассамблеи ООН 2013

25 сентября в Нью- Йорке состоялась 68 –ая сессия Генеральной ассамблеи ООН. Главное ожидаемое событие сессии — общеполитическая дискуссия — открылась 24 сентября в штаб-квартире организации. Ожидалось, что наиболее острой и обсуждаемой темой станет сирийский конфликт. Всё внимание было приковано к выступлению президента США Барака Обамы, а также встрече Сергея Лаврова и Джона Керри. Однако президент Грузии Михаил Саакашвили смог перетянуть одеяло медийного внимания на себя, произнеся  свою скандальную речь.

Выступая Михаил Саакашвили рассказывал о том каких успехов он добился за два своих президентских срока. Но стоило президенту Грузии заговорить о России, как разгорелся скандал. Саакашвили подверг резкой критике политику Москвы на постсоветском пространстве, российские дипломаты критику эту выслушивать не пожелали и демонстративно покинули зал. Как пояснил позже официальный представитель МИД России Сергея Лаврова Александр Лукашевич, это было сделано из-за несогласия с теми оценками, которые транслировал президент Грузии. Впрочем, этим не кончилось. Несколько позже масла в огонь подлил постпред России в ООН Виталий Чуркин. Выступление Саакашвили он назвал «набором бредовых измышлений, носивших русофобский характер» и добавил, что психическое состояние президента Грузии требует профессиональной оценки.

Հայաստանում ամեն ինչ արհեստական է.

Երկու երիտասարդ, երկուսն էլ 18 տարեկան, երկուսն էլ Երևան են տեղափոխվել սիրիական պատերազմի ճգնաժամի պատճառով:

Անդրեն առաջին իսկ հնարավորության դեպքում անմիջապես կլքի Հայաստանը, սակայն հայրենիք չի ուզում վերադառնալ. ոչինչ չկա այնտեղ. սիրտը Կանադա է ձգտում, ամենահանգիստ ու օրինավոր երկիրը բնակություն հաստատելու համար.

Հայաստանը չի սիրում իր պարունակության պատճառով, իշխանության ու այն մարդկանց, որոնք չեն հարգում իրար, անտարբեր են միմյանց խնդիրների ու ցավերի հանդեպ:
-երևանը շատ անուշիկ քաղաք է, բայց ամեն ինչ այստեղ արհեստական է: Անկախ ամեն ինչից՝ Անդրեն հպարտ է, որ հայ է:Ապրուստն ու ծախսերը հոգալու համար աշխատում է Երևանի սրճարաններից մեկում:

Անդրեի գործընկերուհի Ալինան ընկերոջ հետ համակարծիք էր միայն մի հարցում՝ Հայաստանցի հայերի չափազանց անտարբերությունն է մեջբերում.

Մեկուկես տարի է հաստատվել է Երևանում, Հայաստանի Տնտեսագիտական համալսարանի երկրորդ կուրսի ուսանողուհի է, ապագա մաթեմատիկոս:

«Ինձ համար հայրենասիրությունը հենց այնպես արտասանված բառ չէ: Եկածս օրվանից մասնակցում եմ երիտասարդական նախաձեռնություններին, մեր բոլորի իրավունքները պաշտպանելու համար մղվող քաղաքացիական հասարակության պայքարներին… Հաճախ եմ լինում երևանի մանկատներում, շփվում երեխաների հետ: Առավոտս բացվում է Կոմիտասի երաժշտության հնչյուններով, շատ սիրում ու գնահատում եմ հայ ժողովրդական ու ազգագրական երաժշտությունը: Իսկ դա ամեն հայ չի գնահատում.Ալինան դասերից ու աշխատանքից հետո ժամանակ գրեթե չի ունենում ընկերներին ու բարեկամներին հանդիպելու, փոխարենն անհամբեր սպասում է Նոր Տարվան ու դրա հետ եկող տոնական անհոգ տրամադրությանը, երբ ամբողջ ընտանիքով հավաքվում են ու վայելելու միմյանց ներկայությունն ու անդադար պարելու մինչ առավոտ՝ չկենտրոնանալով սեղանի ճոխության ու լիության վրա: